حتی اگر تازه وارد دنیای سرمایه‌گذاری شده‌اید، ممکن است از قبل با برخی از اصول بنیادی آن آشنا باشید. اما این اصول را چگونه آموخته‌اید؟ احتمالا از طریق تجربیات عادی و روزمره که هیچ ارتباطی با بازار سهام ندارند. به‌عنوان مثال، آیا تاکنون دقت کرده‌اید که دست‌فروشان اغلب محصولات به‌ظاهر نامرتبطی مانند چتر و عینک آفتابی می‌فروشند؟ در ابتدا این موضوع ممکن است عجیب به نظر برسد. اما چه زمانی یک نفر هر دو مورد را به‌طور همزمان خریداری می‌کند؟ احتمالاً هرگز – و نکته همین است. دست‌فروشان می‌دانند که وقتی باران می‌بارد، فروش چتر آسان‌تر و فروش عینک آفتابی دشوارتر است. و وقتی هوا آفتابی است، عکس این موضوع صدق می‌کند. با فروش هر دو کالا – به‌عبارتی، با تنوع بخشی به محصولات – فروشنده می‌تواند ریسک ضرر را در هر روز معین کاهش دهد.
اگر این مفهوم برای شما منطقی است، می‌توان گفت که شما گام‌های اولیه‌ای برای درک تخصیص دارایی و تنوع بخشی برداشته‌اید. این مقاله به‌طور کامل‌تر به این موضوعات پرداخته و اهمیت به‌روزرسانی و چیدمان مجدد سبد سرمایه‌گذاری در مواقع خاص را نیز بررسی خواهد کرد. بیایید ابتدا به تخصیص دارایی بپردازیم.
اصول اولیه تخصیص دارایی
تخصیص دارایی شامل تقسیم یک سبد سرمایه‌گذاری بین دسته‌های مختلف دارایی، مانند سهام، اوراق قرضه و نقدینگی است. فرآیند تعیین ترکیب دارایی‌هایی که باید در سبد خود نگه دارید، بسیار شخصی است. تخصیص دارایی عمدتا به افق زمانی و توانایی شما در تحمل ریسک بستگی دارد.
افق زمانی – افق زمانی تعداد ماه‌ها، سال‌ها یا دهه‌هایی است که برای دستیابی به هدف مالی خاصی سرمایه‌گذاری می‌کنید. سرمایه‌گذار با افق زمانی طولانی‌تر ممکن است با سرمایه‌گذاری‌های پرریسک‌تر یا نوسانی‌تر راحت‌تر باشد، زیرا می‌تواند دوره‌های کساد اقتصادی و نوسانات بازار را تحمل کند. در مقابل، سرمایه‌گذاری که برای تحصیل فرزند نوجوانش پس‌انداز می‌کند، احتمالاً ریسک کمتری می‌پذیرد، زیرا افق زمانی کوتاه‌تری دارد.
تحمل ریسک – تحمل ریسک به توانایی و تمایل شما برای از دست دادن بخشی یا تمام سرمایه اولیه‌تان در ازای بازده احتمالی بیشتر اشاره دارد. یک سرمایه‌گذار جسور، یا فردی با تحمل ریسک بالا، بیشتر تمایل دارد که برای نتایج بهتر، خطر از دست دادن پول را بپذیرد. در مقابل، یک سرمایه‌گذار محافظه‌کار یا فردی با تحمل ریسک پایین، تمایل دارد سرمایه‌گذاری‌هایی را اولویت قرار دهد که سرمایه اولیه او را حفظ کند. به قول ضرب‌المثل معروف، سرمایه‌گذاران محافظه‌کار “سرکه نقد”، اما سرمایه‌گذاران جسور “حلوای نسیه” را دنبال می‌کنند.
ریسک در مقابل پاداش
وقتی صحبت از سرمایه‌گذاری به میان می‌آید، ریسک و پاداش به یکدیگر مرتبط و وابسته هستند. احتمالاً عبارت “نابرده رنج، گنج میسر نمی‌شود” را شنیده‌اید – این جمله به‌خوبی رابطه بین ریسک و پاداش را خلاصه می‌کند. اجازه ندهید کسی شما را گمراه کند: همه سرمایه‌گذاری‌ها دارای ریسک در سطوح مختلف هستند. اگر قصد خرید اوراق بهادار – مانند سهام، اوراق قرضه یا صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک – را دارید، مهم است بدانید که ممکن است بخشی یا تمام پول خود را از دست بدهید.
پاداش پذیرش ریسک، امکان بازده بیشتر سرمایه‌گذاری است. اگر هدف مالی شما افق زمانی طولانی‌ای دارد، احتمالاً با سرمایه‌گذاری در کلاس‌های دارایی با ریسک بالاتر، مانند سهام سود بیشتری کسب خواهید کرد تا اینکه سرمایه خود را به دارایی‌های کم‌ریسک مانند حفظ نقدینگی یا اوراق خزانه‌داری محدود کنید.
گزینه‌های سرمایه‌گذاری
در حالی که نمی‌توان هیچ محصول سرمایه‌گذاری خاصی را توصیه کرد، باید بدانید که طیف گسترده‌ای از این محصولات وجود دارد – از جمله سهام و صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک سهامی، اوراق قرضه شرکتی و شهرداری، صندوق‌های سرمایه‌گذاری اوراق قرضه، صندوق‌های چرخه عمر، صندوق‌های قابل معامله در بورس، صندوق‌های بازارهای پولی و اوراق دولتی خزانه‌داری ایالات متحده.
برای بسیاری از اهداف مالی، سرمایه‌گذاری در ترکیبی از سهام، اوراق قرضه و نقدینگی می‌تواند استراتژی خوبی باشد. بیایید نگاهی دقیق‌تر به ویژگی‌های سه دسته اصلی دارایی بیندازیم.
سهام
سهام از نظر تاریخی بیشترین ریسک و بالاترین بازده را در میان سه دسته اصلی دارایی دارد. به‌عنوان یک دسته دارایی، سهام “ضربه‌زن بزرگ” سبد سرمایه‌گذاری است و بیشترین پتانسیل رشد را دارد. سهام گاهی عملکردی فوق‌العاده دارد، اما گاهی نیز باخت‌های بزرگی می‌دهد. نوسانات سهام باعث می‌شود که در کوتاه‌مدت گزینه سرمایه‌گذاری پرریسکی باشد. به‌عنوان مثال، سهام شرکت‌های بزرگ به‌طور گروهی به‌طور میانگین در حدود یک‌سوم از سال‌ها ضرر داشته‌اند. و گاهی اوقات این ضررها بسیار چشمگیر بوده است. اما سرمایه‌گذارانی که مایل به تحمل نوسانات بازدهی سهام در دوره‌های طولانی بوده‌اند، معمولاً با بازدهی مثبت فرای انتظار پاداش گرفته‌اند.
اوراق قرضه
اوراق قرضه به‌طور کلی نوسانات کمتری نسبت به سهام دارند، اما بازدهی آن‌ها نیز نسبتاً کمتر است. در نتیجه، سرمایه‌گذاری که به یک هدف مالی نزدیک می‌شود ممکن است نسبت به سهام، بیشتر به اوراق قرضه روی بیاورد، زیرا کاهش ریسک نگهداری اوراق قرضه برای او جذاب است، حتی با وجود پتانسیل رشد کمتر. باید توجه داشت که برخی از دسته‌های اوراق قرضه بازده بالایی مشابه سهام دارند. اما این اوراق، که به‌عنوان اوراق با بازده بالا یا اوراق پرخطر شناخته می‌شوند، ریسک بالاتری نیز دارند.
نقدینگی
نقدینگی و معادل‌های نقدی – مانند سپرده‌های پس‌انداز، گواهی سپرده، حساب‌های سپرده و صندوق‌های بازار پول – امن‌ترین سرمایه‌گذاری‌ها هستند، اما کمترین بازده را در میان سه دسته اصلی دارایی دارند. احتمال از دست دادن پول در سرمایه‌گذاری در این دسته دارایی به‌طور کلی بسیار پایین است. دولت فدرال بسیاری از سرمایه‌گذاری‌ها در معادل‌های نقدی را تضمین می‌کند. البته ضررهای سرمایه‌گذاری در معادل‌های نقدی غیر تضمین‌شده نیز به‌ندرت رخ می‌دهد. نگرانی اصلی سرمایه‌گذارانی که در معادل‌های نقدی سرمایه‌گذاری می‌کنند، ریسک تورم است. یعنی ریسک این که تورم از بازده سرمایه‌گذاری پیشی گرفته و آن را با گذشت زمان دچار افت ارزش کند.
چرا تخصیص دارایی اهمیت دارد؟
با گنجاندن کلاس‌های دارایی مختلف در یک سبد، که بازده سرمایه‌گذاری آن‌ها تحت شرایط مختلف بازار بالا و پایین می‌شود، سرمایه‌گذار می‌تواند در برابر ضررهای قابل‌توجهی از دارایی‌های خود محافظت کند.
تجربه نشان داده است که بازده سه دسته اصلی دارایی به‌صورت همزمان بالا و پایین نمی‌آید. شرایط بازار که عملکرد خوب یک دسته دارایی را به همراه دارد، معمولاً باعث می‌شود دسته دارایی دیگری بازده متوسط یا ضعیفی داشته باشد. با سرمایه‌گذاری در بیش از یک دسته دارایی، شما ریسک از دست دادن پول را کاهش داده و به طور کلی سبد سرمایه‌گذاری خود را راحت‌تر به بازدهی می‌رسانید.
معجزه‌ی تنوع‌بخشی
منظور از تنوع‌بخشی، پخش کردن پول بین سرمایه‌گذاری‌های مختلف برای کاهش ریسک است. با انتخاب گروه مناسبی از سرمایه‌گذاری‌ها، ممکن است بتوانید ضررهای خود را محدود کرده و نوسانات بازده سرمایه‌گذاری را کاهش دهید، بدون اینکه بیش از حد از پتانسیل کسب سود صرف نظر کنید.
تخصیص دارایی مهم است زیرا در رسیدن شما به اهداف مالی‌تان نقشی حیاتی دارد. اگر ریسک کافی را در سبد خود نگنجانید، ممکن است سرمایه‌گذاری‌های شما بازده کافی برای رسیدن به هدف شما نداشته باشند. به‌عنوان مثال، اگر برای یک هدف بلندمدت مانند بازنشستگی یا تحصیلات پس‌انداز می‌کنید، اکثر کارشناسان مالی موافق هستند که احتمالاً نیاز دارید حداقل بخشی از سبد خود را به سهام یا صندوق‌های سرمایه‌گذاری سهامی اختصاص دهید. از سوی دیگر، اگر بیش از حد ریسک را در سبد خود بگنجانید، ممکن است پولی که برای هدف خود نیاز دارید، در زمانی که به آن نیاز دارید، در دسترس نباشد. به‌عنوان مثال، سبدی که به‌شدت به سهام یا صندوق‌های سرمایه‌گذاری سهامی وزن داده است، برای هدف کوتاه‌مدتی مانند پس‌انداز برای تعطیلات تابستانی خانواده مناسب نخواهد بود.
چگونه تخصیص دارایی را شروع کنیم؟
تعیین مدل تخصیص دارایی مناسب بر اساس اهدف مالی کار پیچیده‌ای است. به‌طور کلی، شما در تلاش هستید ترکیبی از دارایی‌ها را انتخاب کنید که همزمان با سطح ریسکی که می‌توانید با آن کنار بیایید، بیشترین احتمال را برای محقق کردن اهداف شما داشته باشد. وقتی به هدف خود نزدیک‌تر می‌شوید، باید بتوانید ترکیب دارایی‌ها را تنظیم کنید.
اگر افق زمانی و تحمل ریسک خود را درک می‌کنید و کمی تجربه سرمایه‌گذاری دارید، احتمالا با ایجاد مدل تخصیص دارایی خاص خود مشکلی نداشته باشید. کتاب‌های “راهنما” در زمینه سرمایه‌گذاری اغلب درباره “قواعد کلی” بحث می‌کنند و منابع آنلاین متعددی وجود دارد که می‌تواند در تصمیم‌گیری به شما کمک کند. به‌عنوان مثال، با اینکه نمی‌توان هیچ روش خاصی را توصیه کرد، سیستم بازنشستگی کارمندان عمومی آیووا یک ماشین حساب تخصیص دارایی آنلاین ارائه می‌دهد. در نهایت، شما تصمیمی بسیار شخصی خواهید گرفت. هیچ مدل تخصیص دارایی واحدی وجود ندارد که برای هر هدف مالی مناسب باشد. شما باید از مدلی استفاده کنید که برای شما مناسب است.
برخی از کارشناسان مالی معتقدند که تعیین تخصیص دارایی مهم‌ترین تصمیمی است که با توجه به سرمایه‌گذاری‌های خود خواهید گرفت – و حتی از هر سرمایه‌گذاری مستقلی که می‌خرید نیز مهم‌تر است. با این نگرش، ممکن است بخواهید از یک مشاور مالی حرفه‌ای بخواهید که به شما در تعیین تخصیص دارایی اولیه و پیشنهاد تنظیمات در آینده کمک کند. اما قبل از اینکه کسی را برای کمک به این تصمیمات بسیار مهم استخدام کنید، حتماً بررسی کاملی از مدارک و سابقه انضباطی او انجام دهید.
ارتباط بین تخصیص دارایی و تنوع‌بخشی
تنوع بخشی یک استراتژی است که می‌توان آن را به‌خوبی با ضرب‌المثل قدیمی “همه تخم‌مرغ‌هایت را در یک سبد نگذار” خلاصه کرد. این استراتژی شامل پخش پول بین سرمایه‌گذاری‌های مختلف است، به این امید که اگر یک سرمایه‌گذاری پول از دست بدهد، دارایی‌های دیگر این ضررها را جبران کنند.
بسیاری از سرمایه‌گذاران از تخصیص دارایی به‌عنوان راهی برای تنوع بخشی به سرمایه‌گذاری‌های خود در کلاس‌های مختلف دارایی استفاده می‌کنند. اما برخی دیگر عمداً این کار را نمی‌کنند. به‌عنوان مثال، ممکن است در شرایطی خاص، سرمایه‌گذاری کامل در سهام برای یک فرد ۲۵ ساله که برای بازنشستگی سرمایه‌گذاری می‌کند، یا سرمایه‌گذاری کامل در معادل‌های نقدی برای خانواده‌ای که با هدف تامین پیش‌پرداخت خانه پس‌انداز می‌کند، استراتژی تخصیص دارایی معقولی باشد. اما هیچ‌یک از این استراتژی‌ها تلاشی برای کاهش ریسک با نگهداری انواع مختلف دسته‌های دارایی نمی‌کنند. بنابراین، انتخاب یک مدل تخصیص دارایی لزوماً به تنوع بخشی به سبد شما منجر نخواهد شد. اینکه سبد شما متنوع است یا نه، به این بستگی دارد که چگونه پول خود را در میان انواع مختلف سرمایه‌گذاری‌ها توزیع می‌کنید.
اصول اولیه تنوع‌بخشی
یک سبد باید در دو سطح تنوع داشته باشد: بین کلاس‌های دارایی و درون هر کلاس دارایی. بنابراین علاوه بر تخصیص سرمایه‌گذاری‌های خود بین سهام، اوراق قرضه، معادل‌های نقدی و احتمالاً سایر دسته‌های دارایی، باید سرمایه‌گذاری‌های خود را در هر دسته نیز گسترش دهید. کلید این کار شناسایی سرمایه‌گذاری‌هایی است که در بخش‌های مختلف هر دسته دارایی، عملکرد متفاوتی در شرایط مختلف بازار دارند.
یکی از راه‌های تنوع بخشی به سرمایه‌گذاری‌های شما در یک دسته دارایی، شناسایی و سرمایه‌گذاری در مجموعه گسترده‌ای از شرکت‌ها و بخش‌های صنعتی است. به‌عنوان مثال، اگر بخش سهام سبد سرمایه‌گذاری شما تنها در چهار یا پنج سهم فردی سرمایه‌گذاری شده باشد، این بخش متنوع نخواهد بود. برای رسیدن به تنوع واقعی، حداقل به دوازده سهم فردی، که با دقت انتخاب شده‌اند، نیاز دارید. از آنجا که دستیابی به تنوع بخشی می‌تواند بسیار چالش‌برانگیز باشد، برخی از سرمایه‌گذاران ممکن است به‌جای خرید مستقیم از هر دسته دارایی، با خرید صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک تنوع بخشی کنند.
با این حال، توجه داشته باشید که سرمایه‌گذاری در صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک لزوماً تنوع بخشی فوری ایجاد نمی‌کند، به‌ویژه اگر صندوق تنها بر روی یک بخش صنعتی خاص تمرکز کند. اگر در صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک با تمرکز محدود سرمایه‌گذاری می‌کنید، ممکن است نیاز به سرمایه‌گذاری در بیش از یک صندوق داشته باشید تا به تنوعی که به دنبال آن هستید دست یابید. درون دسته‌های دارایی، این ممکن است به معنای در نظر گرفتن صندوق‌های سهام شرکت‌های بزرگ و همچنین برخی از صندوق‌های شرکت‌های کوچک و بین‌المللی باشد. البته، با افزودن سرمایه‌گذاری‌های بیشتر به سبد خود، احتمالاً هزینه‌ها و کارمزدهای اضافی پرداخت خواهید کرد که این موضوع به نوبه خود بازده سرمایه‌گذاری شما را کاهش می‌دهد. بنابراین باید این هزینه‌ها را هنگام تصمیم‌گیری در مورد بهترین راه برای تنوع بخشی به سبد خود در نظر بگیرید.
همه چیز در یک جا – صندوق‌های چرخه عمر
برای پاسخگویی به سرمایه‌گذارانی که ترجیح می‌دهند از سرمایه‌گذاری برای پس‌انداز برای یک هدف خاص مانند بازنشستگی استفاده کنند، برخی از شرکت‌های صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک محصولی به‌نام “صندوق چرخه عمر” ارائه می‌دهند. صندوق چرخه عمر یک صندوق سرمایه‌گذاری متنوع است که به‌طور خودکار با نزدیک شدن به یک سال خاص در آینده، که به‌عنوان “تاریخ هدف” شناخته می‌شود، به‌سمت ترکیب محافظه‌کارانه‌تری از سرمایه‌گذاری‌ها تغییر جهت می‌دهد. سرمایه‌گذار صندوق چرخه عمر، صندوقی را انتخاب می‌کند که تاریخ هدف آن بر اساس هدف سرمایه‌گذاری خاص او باشد. سپس مدیران صندوق تمام تصمیمات مربوط به تخصیص دارایی، تنوع بخشی و تعدیل مجدد را اتخاذ می‌کنند.
تغییر تخصیص دارایی
شایع‌ترین دلیل برای تغییر تخصیص دارایی، تغییر در افق زمانی شماست. به‌عبارت دیگر، با نزدیک شدن به هدف سرمایه‌گذاری خود، احتمالاً باید تخصیص دارایی خود را تغییر دهید. به‌عنوان مثال، اکثر افرادی که برای بازنشستگی سرمایه‌گذاری می‌کنند، با نزدیک شدن به سن بازنشستگی سهام کمتری نگه می‌دارند و اوراق قرضه و معادل‌های نقدی بیشتری را در سبد خود می‌گنجانند. همچنین اگر تغییراتی در تحمل ریسک، وضعیت مالی یا خود هدف مالی رخ دهد، ممکن است نیاز به تغییر تخصیص دارایی خود داشته باشید.
اما سرمایه‌گذاران هوشمند معمولاً تخصیص دارایی خود را بر اساس عملکرد نسبی دسته‌های دارایی تغییر نمی‌دهند – به‌عنوان مثال، درصد سهام در سبد خود را وقتی بازار سهام داغ است، افزایش نمی‌دهند. در عوض، در چنین مواقعی آن‌ها سبد خود را “تعدیل مجدد” یا Rebalance می‌کنند.
اصول اولیه تعدیل مجدد
تعدیل مجدد به معنای بازگرداندن سبد خود به مرحله تخصیص دارایی اولیه است. این کار ضروری است، زیرا با گذشت زمان برخی از سرمایه‌گذاری‌های شما ممکن است از اهداف سرمایه‌گذاری‌تان فاصله بگیرند. شما خواهید دید که برخی از سرمایه‌گذاری‌های شما سریع‌تر از بقیه رشد می‌کنند. با تعدیل مجدد، مطمئن می‌شوید که سبد شما بر روی یک یا چند دسته دارایی بیش از حد تأکید نمی‌کند و میزان ریسک مورد نظر خود را مورد سنجش مجدد قرار می‌دهید.
به‌عنوان مثال، فرض کنید شما تعیین کرده‌اید که سرمایه‌گذاری در سهام باید ۶۰٪ از سبد شما را تشکیل دهد. اما پس از یک رشد در بازار سهام، سرمایه‌گذاری‌های سهام اکنون ۸۰٪ از سبد شما را تشکیل می‌دهد. شما باید برخی از سهام خود را بفروشید یا سرمایه‌گذاری‌هایی از یک دسته دارایی کم‌وزن‌تر بخرید تا تخصیص دارایی اولیه خود را دوباره برقرار کنید.
قبل از تعدیل مجدد سبد خود، باید در نظر بگیرید که آیا روشی که برای تعدیل مجدد انتخاب می‌کنید باعث هزینه‌های معاملاتی یا پیامدهای مالیاتی خواهد شد. مشاور مالی یا مالیاتی می‌تواند به شما کمک کند تا راه‌های به حداقل رساندن هزینه‌های احتمالی را شناسایی کنید.
به برنامه خود پایبند باشید: خرید ارزان، فروش گران
انتقال پول از دسته دارایی‌ای که عملکرد خوبی دارد به دسته دارایی‌ای که عملکرد ضعیفی دارد ممکن است کار آسانی نباشد، اما می‌تواند اقدامی هوشمندانه باشد. تعدیل مجدد شما را مجبور می‌کند که با کاهش میزان سرمایه‌گذاری در “برندگان” فعلی و افزودن سرمایه‌گذاری بیشتر به “بازندگان” فعلی، ارزان بخرید و گران بفروشید.
چه زمانی باید تعدیل مجدد را در نظر بگیرید؟
می‌توانید سبد خود را بر اساس تقویم یا بر اساس سرمایه‌گذاری‌ها تعدیل مجدد کنید. بسیاری از کارشناسان مالی توصیه می‌کنند که سرمایه‌گذاران سبد خود را در فواصل زمانی منظم، مانند هر شش یا دوازده ماه، تعدیل مجدد کنند. مزیت این روش این است که تقویم یادآوری می‌کند که چه زمانی باید تعدیل مجدد را در نظر بگیرید.
برخی دیگر توصیه می‌کنند فقط زمانی تعدیل مجدد انجام دهید که وزن نسبی یک دسته دارایی بیش از درصد خاصی که از قبل تعیین کرده‌اید، افزایش یا کاهش یابد. مزیت این روش این است که سرمایه‌گذاری‌های شما به شما می‌گویند چه زمانی تعدیل مجدد کنید. در هر دو صورت، تعدیل مجدد معمولاً زمانی بهترین نتیجه را می‌دهد که با تناوب کم انجام شود.
نتیجه‌گیری
حتی اگر تخصص خاصی در سرمایه گذاری و تخصیص دارایی ندارید، لازم است اصول اولیه‌ای که ارائه کردیم را بدانید تا در هر شرایطی، از مدیریت درست دارایی‌های خود مطمئن شوید. در نظر داشته باشید که در تخصیص دارایی، هیچ فرمول درستی برای همه وجود ندارد، به همین دلیل پیش از هر چیز، به تعیین اهداف و میزان ریسک‌پذیری خود بپردازید. در نهایت می‌توانید با در نظر داشتن نکات تخصیص دارایی، تنوع بخشی و تعدیل مجدد، به بهترین نحو از دارایی‌های خود محافظت کنید. اگر به دنبال راهکاری مطمئن برای تخصیص سرمایه اختصاصی هستید و می‌خواهید از تجربه و تخصص مشاوران حرفه‌ای کمک بگیرید، خدمات تخصیص سبد باشگاه مالی RSC پاسخگوی دغدغه‌های شما خواهند بود.
منبع: sec
عالی بود